تأثیر شاخص های همجواری و دسترسی به مکان های ورزشی بر مشارکت ورزشی (مطالعه موردی: مناطق هشت گانه شهر اهواز)

هدف این تحقیق بررسی تأثیر شاخص های همجواری و دسترسی به مکان های ورزشی بر میزان مشارکت ورزشی به تفکیک مناطق هشت گانه شهر اهواز بود. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ از ﻧﻮع ﻛﺎرﺑﺮدی اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ روش ﻣﻴﺪاﻧﻲ اﺟﺮا ﺷﺪ. جامعه ی آماری اول کلیه ی سالن های ورزشی چند منظوره، استخرها و زمین های چمن مناطق هشت گانه شهر اهواز که متعلق به اداره ی ورزش و جوانان شهر اهواز و سایر ادارات دولتی بود ﻛﻪ ﺗﻌﺪاد آن 99 ﻣﻮرد ﺑﻮده و جامعه آماری دوم، تمامی افرادی که از این اماکن ورزشی استفاده می نمایند، که 66135 نفر بود. نمونه ی آماری دو جامعه با بهره گیری از جدول مورگان به ترتیب 86 مکان ورزشی و 384 به تناسب تعداد اماکن ورزشی و جمعیت هر منطقه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه محقق ساخته بود و در سه بخش ویژگی های فردی، شاخص های همجواری، دسترسی و مشارکت ورزشی (0/87=α) تنظیم گردید. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی مدل رگرسیونی با ضرایب تصادفی در نرم افزار hlm6 استفاده شد. نتایج نشان داد شاخص های همجواری و دسترسی به مجموعه های ورزشی و همچنین تعداد اماکن ورزشی بر میزان مشارکت ورزشی افراد اثرگذار هستند و ضریب اثرگذاری در مناطق چهار و دو بیشتر از سایر مناطق و در مناطق شش و پنج کمتر از دیگر مناطق است. به طور کلی و با توجه به یافته های این پژوهش، هرچه امکانات و زیرساخت های ورزشی بیشتر، مناسب تر و با استانداردهای بهتری در زمینه دسترسی و همجواری در اختیار شهروندان قرار گیرد، میزان مشارکت ورزشی آنان، افزایش پیدا خواهد کرد.